Još pre početka Drugog svetskog rata, bezbožni komunisti su kovali planove o kasapljenju Kraljevine Jugoslavije i srpskoga naroda.
Komunistička partija Jugoslavije je na svojim prvim kongresima otvoreno zauzela stav da treba srušiti Kraljevinu Jugoslaviju kao “tamnicu” jugoslovenskih naroda. Komunisti su na čuvenom komunističkom kongresu u Drezdenu decidirano odlučili i naveli Srpske Zemlje koje su, posle raspada Kraljevine Jugoslavije i izvođenja njihove revolucije, trebale da postanu države.
NELEGETIMNI AVNOJ U JAJCU, BEZ KVORUMA IAKO SU DOVELI HRVATSKE USTAŠE
Na skupu, na kome su donete istorijske odluke o ukidanju monarhije, uvođenju republike, formiranju šest federalnih jedinica – Hrvatske, Srbije, Crne Gore, Slovenije, Makedonije i Bosne i Hercegovine – i udaren kamen temeljac za uvođenje komunističke vlasti u zemlji, samo dve od šest republičkih i jedne administrativno nedefinisane, vojvođanske delegacije, imale su kakav-takav kvorum. Iz Crne Gore je u Jajce došlo svih 16, iz Bosne i Hercegovine 46 od 53 izabrana delegata. Iz Hrvatske 37 od 78, iz Srbije 24 od 53, iz Slovenije 17 od 42, iz Vojvodine dva od osam. Iz Makedonije i Sandžaka nije došao niko. Prostim sabiranjem lako je utvrditi da je u Jajcu bilo znatno manje od polovine izabranih delegata.
Valja reći i da je predsednik Avnoja, hrvatski političar dr Ivan Ribar, na Prvom zasedanju novembra 1942. u Bihaću bio predstavnik Hrvatske, dok je u Jajcu preko noći postao predstavnik Srbije. A u Predsedništvu su bili bosanski lekar i političar Vojislav Kecmanović, crnogorski komunista Ivan Milutinović, hrvatski lekar Pavle Gregorić, slovenački književnik Josip Vidmar i bosanski pukovnik Sulejman Filipović ( na fotografiji ispod teksta u crnoj ustaškoj uniformi), koji je u leto, te 1943. godine, ustašku uniformu zamenio partizanskom. Vojislav Kecmanović je vodio ceo tok zasedanja i predlagao sve ključne odluke Avnoja.
Redigovana verzija zapisnika sa ovog skupa, koju je uradio Moša Pijade publikovana je 1953. godine. Nažalost, originalni stenogrami 44 govornika nikad nisu objavljeni i danas nisu dostupni ni istraživačima, a kamoli široj javnosti. Ali i iz redigovane verzije može da se rekonstruiše jedan deo zasedanja. Predsedavajući ni za jednu odluku nije tražio glasanje, već je primenjivao sledeći princip: „Prema vašem aplauzu mogu samo konstatovati da smo jednodušno prihvatili.“
Izvestilac Verifikacione komisije bio je Todor Vujasinović i delegat Bosne i Hercegovine koji je za govornicom rekao: „Moj bi prijedlog bio da mi pored 142 podnesena punomoćja prisutnih delegata verificiramo ne samo svih 108 odsutnih, već da smatramo vijećnicima kako 11 odsutnih drugova iz Sandžaka, tako i 42 odsutna iz Makedonije!“ Tako je legalizovano da manjina od 142 delegata odlučuje u ime većine od 153 odsutna delegata i da se usvoji deklaracija kojom je Avnoj proglašen „vrhovnim zakonodavnim i izvršnim predstavničkim telom Jugoslavije“ i „vrhovnim predstavnikom suvereniteta naroda i države Jugoslavije kao celine“.
Većnici su u Jajcu doneli Deklaraciju u kojoj su konstatovali da je u toku narodnooslobodilačke borbe stvoren nov odnos snaga koji mora biti izražen na odgovarajući način u upravnom i državnom vođstvu; da su skršeni ostaci velikosrpske hegemonističke politike i stvoreni materijalni, politički i moralni uslovi za buduću bratsku, demokratsku, federativnu zajednicu jugoslovenskih naroda… Donete su odluke o oduzimanju prava jugoslovenskoj vladi u inostranstvu i o zabrani povratka u zemlju kralju Petru Drugom Karađorđeviću. Monarhija nije ukinuta, ali je „pravno suspendovana“.
Na dnevni red posle deklaracije stigao je predlog da se formira „Nacionalni komitet oslobođenja Jugoslavije kao vrhovni privremeni organ vrhovne narodne vlasti Jugoslavije“, odnosno privremena vlada. Predsednik Nacionalnog komiteta oslobođenja i poverenik za narodnu odbranu (čitaj: ministar) postao je Tito, potpredsednici su bili Edvard Kardelj, Vladislav Ribnikar i Božidar Magovac, poverenik za spoljne poslove dr Josip Smodlaka, za unutrašnje poslove Vlada Zečević, za prosvetu Edvard Kocbek, za narodnu privredu Ivan Milutinović, za finansije Dušan Sernec, za saobraćaj Sreten Žujović…
Na tom kongresu, nažalost, Srbija nije bila pomenuta kao buduća država. Dokumenta pokazuju da je Broz već na zasjednju Avnoja 1943. kreirao granice republika nove Jugoslavije, samo je Srbiju ostavio nedefinisanu.
To znači, da Srbija može da bude samo onolika koliko preostane kad se svi drugi namire. Hrvatskoj državi Tito prisajedinjuje srpsku pokrajinu Baranju, zatim Istru, Dalmaciju i gotovo cijelu jadransku obalu sa ostrvima. Ustavom iz 1974. Hrvatskoj i drugim republikama je omogućena kasnija državnost.
Na Kosovu i Metohiji doselio je iz Albanije više od 300.000 mladih Albanaca, dok je zabranio povratak preko 200 000 Srba. Broz je sistematski smanjivao broj Srba u Jugoslaviji, formiranjem novih nacija a sve sa ciljem vještačkog umanjivanja broja Srba.
Ovo je novim komunističkim vlastima bilo neophodno kako bi dominaciju Srba, njenu zastupljenost kod glasanja, u državnim i drugim strukturama što više umanjili.
Na bazi te politike već posle završetka Drugog svetskog rata 1945 proglašavaju se dvije nove nacije – Crnogorska i Makedonska, a 1965. stvorena je i treća novokomponovana nacija „Muslimani“.
U oduševljenju što su se dočepali glavnog grada Srbije, komunisti su se teško obuzdavali u javnim istupima. „Srbiji nije dovoljno pušteno krvi”, rekao je Milovan Đilas u prvoj izjavi iz „oslobođenog” Beograda.
„Srbija nema čemu da se nada. Za nju neće biti milosti”, rekao je J. B. Tito u govoru na Banjici novembra meseca. Prva izjava „poludivljeg” Slobodana Penezića Krcuna glasila je: „Premnogo vas je ostalo u životu, ali još imamo vremena da tu grešku ispravimo”.
U „Popularnoj enciklopediji BIGZ-a” iz 1976, zvaničnoj enciklopediji komunističke Jugoslavije, na strani 1251. stoji da je Udba osnovana kao Ozna 14.5.1944, a da od sredine 1952. nije više vojna formacija i da radi u okviru ustava i zakona.
Josip Broz Tito posle 1945. nije bio antifašist, jer je vladao metodama koje se ničim ne razlikuju od fašističkih, odnosno nacističkih: uveo je teror, otvarao logore,u kojima su pod neljudskim uslovima zatvarani neprijatelji njegove vlasti, sprovodio masovna ubistva; sjetimo se golog otoka i nasilnih otkupa krajem četrdesetih godina. Bile su to metode dostojne Josipa Staljina i Adolfa Hitlera!, piše portal “The Balkans Chronicles”
KOMADANjE SRPSKOG KORPUSA
Titova osnovna zamisao bila je da se izvrši komadanje nacionalnog bića srpskog naroda, tako da u Jugoslaviji ne može da deluje kao celina. Da bi to postigao, smislio je da teritoriju Srbije, sa kojom je ona 1918. ušla u stvaranje zajedničke države sa Slovencima i Hrvatima, uključujući i teritorije srpskog naroda koji se 1918. priključio Jugoslaviji, rasparča tako da u samoj Srbiji ostane znatno manje Srba od ukupnog broja, a da se odvojenim delovima u budućim novim nacionalnim republikama ukinu nacionalna i zadrže samo građanska prava, čime su delovi srpskog naroda pretvoreni u nacionalne manjine bez prava na samoopredeljenje. Od srpskih teritorija naumio ja da formira tri nove republike, na bazi novih nacija koje su živele u Srbiji ili na srpskim teritorijama, kao i da deo teritorija na kojima su vekovima živeli Srbi ostavi u Hrvatskoj.
Dok su Srbi verovali da postoji samo juriš na teritorije koje su pod nemačkom okupacijom, nisu ni sanjali da je Tito organizovao paralelni juriš na srpske teritorije koje će posle rata biti dodeljene drugim republikama. Dao je zadatak komunističkim partijama budućih republika da osnuju partijske organizacije svuda gde smatraju da treba da budu granice sa Srbijom pošto bude izvršena federalizacija zemlje.
Srpske teritorije čerupao je kako je ko hteo, a niko u Srbiji nije postojao da ih brani jer lukavi maršal nije dozvolio da se formira i komunistička partija srpskog naroda, što je svima ostalima dozvolio. Hrvati su, na primer, sa osnivanjem partijskih organizacija dogurali do Zemuna i do reke Bosne, što je posle rata, prilikom utvrđivanja granica po zakonu, izazvalo brojne sporove i na jedvite jade je samo delimično korigovano.
Ipak, od matične republike srpskog naroda, Srbije, odvojena je teritorija Makedonije, Crne Gore koja se bila ujedinila sa Srbijom, dobar deo Bosne i Hercegovine i Slavonije, Baranja, Lika, Banija i Dalmatinsko primorje, gde su vekovima živeli Srbi iz poražene Austrougarske monarhije, priključeni matici 1918. Srpskom narodu van Republike Srbije oduzeto je pravo na samoopredeljenje što je sa njegove, Titove strane očekivanog raspada Jugoslavije u budućnosti, značilo njihovo ponovno odvajanje od matice kojoj su se priključili.
To je, kao što se videlo, devedesetih godina prošlog veka izazvalo građanski rat u kome su Srbi, kao manjina, najgore prošli, a Srbija skraćena za trećinu srpskog stanovništva.
CELA IZ TRI DELA Sama Srbija podeljena je saveznim ustavom na tri dela, određeno joj je da ima dve autonomne pokrajine, što nijednoj drugoj republici nije nametnuto, nego je njima ostavljeno da samostalno utvrđuju svoju unutrašnju organizaciju.
To, naravno, nije učinjeno slučajno niti samo formalno nego su prava autonomnih pokrajina povećavana na štetu prava republike do te mere da su postale članice federacije predstavljene direktno u Saveznoj skupštini i u Predsedništvu SFRJ. Time su postale potpuno nezavisne od Republike Srbije, u mnogo čemu joj suprotstavljene. Stekle su pravo da samostalno donose zakone i da republika nema kontrolu nad njihovom primenom, kao i da Republika Srbija ne može da donosi ustavne promene bez njihove saglasnosti, što je za Srbiju bilo nečuveno poniženje.
Sve se to odrazilo na politički život u Republici Srbiji, koju se stalno potresali separatizam i neravnopravnost građana koja je za posledicu imala bekstvo srpskog stanovništva u užu Srbiju.
Srpski narod je prevaren, izigran tako da svesrdno podržava jednu lažnu politiku ravnopravnosti koje nije bilo, i koja ga je skupo koštala.
Formiranje Komunističke partije Srbije Tito je dozvolio tek posle rata, kada je obavio posao bez ikoga ko bi ga ometao.
Pokazalo se već na ovom primeru da je Tito došao u Srbiju sa osnovnim ciljem da se dočepa vlasti, političke i vojne, koju je zadržao doživotno i koja mu je poslužila da ostvari ideje onih koji su ga i poslali u Srbiju, a pre svega odluke IV kongresa KPJ o rasturanju Jugoslavije i o obespravljivanju srpskog naroda, ali i da stvori sve neophodne uslove da se Albanci osamostale do te mere da mogu u pogodnom trenutku da se odvoje od Srbije i Jugoslavije. Taj luksuz im nije dozvolio Slobodan Milošević, koji je ustavnim promenama iz 1989. ograničio njihovu vlast na nivo normalne autonomije i tokom narednih deset godina zaustavio progon Srba i ostalog nealbanskog stanovništva sa Kosova i Metohije, dok njihovi mentori nisu NATO bombardovanjem 1999. silom oteli tu južnu srpsku pokrajinu i stvorili kvazidržavu Kosovo.
Sada je na redu neviđeni politički pritisak velikih sila Zapada na Srbiju da prizna kao legalno ono što joj je silom, suprotno međunarodnom pravu, oteto.
- februara 1944. godine, vrhovni komadant, maršal Tito, uputio je dopis glavnom štabu NOV i PO Srbije, a u susret budućem ulasku partizanskih snaga u Beograd:
“Kada budemo ušli u Srbiju, postrijeljat ćemo sve kulake i domaćine, a naročito sve industrijaljce.
Narijeđujem osobito strogo ponašanje prema srpskom narodu, koji je, u više navrata pokazao neposluh i odanost monarhiji, koju mi želimo iskorijeniti.
Posebno skrećem pažnju drugovima iz PO Srbije da djeluju oštro i bez sentimenata prema svojim rođacima i prijateljima, jer je opći cilj iznad svih naših emocija. Dapače, drugovi iz PO Srbije moraju pokazati veću strogost od drugih.
Prema pripadnicima JVuO i četničkim jedinicama ne pokazivati nikakvu milost.
Smrt fašizmu – sloboda narodu!”
To je zvanično priznanje da je prije toga radila iznad zakona i ustava i svi oni koji su rukovodili imaju komandnu odgovornost za sva ubistva koja su se dogodila. Jovo Kapičić u medijskim nastupima je sam priznao da je učestvovao u zločinima i da je svoju funkciju obavljao bez zakonskih ograničenja. Potrebni su tomovi da bi se naveli svi zločini koje je Đilas počinio, prvo u svojoj rodnoj Crnoj Gori, a potom i kasnije u Jugoslaviji.
Prema podacima američkog ministarstva vojske, komunisti su u Beogradu strijeljali „između 13.000 i 30.000 ljudi”. Major Ozne Milan Trešnjić svedočio je da je u kvartu kojim je on komandovao ubijeno 800 civila, a Beograd je imao 16 kvartova. Kako razumjeti strijeljanje javnih i kulturnih radnika i umjetnika u Srbiji, samo zato što su drugačije mislili i protivili se revolucionarnim tj. nasilnim metodama osvajanja vlasti? Pazite, nije reč o likvidaciji pripadnika četnika Koste Pećanca, Ljotićevih fašista, Nedićeve žandarmerije ili vojnika Jugoslovenske vojske u otadžbini (istorijsko krštenih kao kao četnici – da bi se izjednačili sa istrebiteljima Srba – ustašama).
