Istoričar dr Branko Nadoveza u svom delu Tito i Srbi, koji je objavio Institut za noviju istoriju Srbije razotkrio je svu zločinačku suštinu Titovog delovanja protiv Srba na terioriji bišve SFRJ. Srbija je okupirana posle drugog svetskog rata, Srbi su fizički likvidirani, ugnjetavani u svakom smislu, a etnički postori na kome žive je raskomadan, formirane kvazi nacije i države, Srpska pravoslavna crkva je govoto ugašena. U feljtonu objavljujemo kapitalna dela srpskih istoričara na ovu temu.
(2)
Centralna uloga Josipa Broza Tita u sužavanju srpskog etničkog i teritorijalnog prostora u korist ostalih naroda Hrvata, Muslimana, Crnogoraca i Makedonaca. Tito je to radio pod maskom komunističke ideologije i stava o permanentnoj velikosrpskoj opasnosti. Titova Jugoslavija bila je „država ravnoteže“ koja se zasnivala na tezi „slaba Srbija, jaka Jugoslavija“, što predstavlja logički i politički apsurd jedne „nedovršene države“.
O Titovoj politici na sužavanju srpskog etničkog i teritorijalnog prostora, o kojoj srpski istoričari uglavnom ćute, svedoči ovaj „nesmotren“ iskaz hrvatskog istoričara: „Način na koji je 1945. završen Drugi svetski rat na prostoru bivše Jugoslavije ne samo da je onemogućio veliko – srpsko – četničke aspiracije, već je uvelike poništio i srpske velikodržavne uspjehe iz prethodnih razdoblja. Voljom vladajuće komunističke partije Jugoslavija je postala (kon) federacija šest republika (Slovenija, Hrvatska, Bosna i Hercegovina, Srbija, Crna Gora i Makedonija), koje usaglašeno upravljaju zajedničkom (nad)državom. U sklopu novih realiteta Srbija je svedena na današnje granice pri čemu su Vojvodina i Kosovo stekli status autonomnih pokrajina sa širokim samoupravama. Navedeni opseg Srbije niti izbliza nije bio sukladan tradicionalnim zahtevima Srpske državne ideje. No, za trajanje stabilne komunističke diktature moglo se tek nagađati u kojoj je mjeri (kon) federalizacija Jugoslavije utjecala na navedenu ideju“.1 Ova misao jednog hrvatskog istoričara u malom rezimeu mogla bi predstavljati ulogu Josipa Broza Tita u etničkom i teritorijalnom suženju srpskog naroda u 20 veku. Tito je sužavao srpski narod na dva principa: – etnički, – teritorijalni. Njegov doprinos stvaranju makedonske, crnogorske i muslimanske nacije na štetu srpske nacije je ogroman. Period od 1937-1974. i donošenje poslednjeg Ustava SFR Jugoslavije je poguban za srpski narod. U tom periodu Tito je stao na čelo komunističke ideologije koja je imala ideju jednakosti ljudi, ali poguban udeo u višenacionalnoj tvorevini Jugoslaviji za srpski narod kao najmnogobrojniji, koji je on ocenio kao hegemonistički, a ostali sledbenici njegovog puta to prihvatili. Za razliku od stavova IV kongresa KPJ u Drezdenu oktobra 1928. godine, Tito je bio za federalizaciju a ne za razbijanje Jugoslavije. Ideje Tita i KPJ o pretvaranju Jugoslavije u federaciju vrlo su slične idejama Vlatka Mačeka i HSS o stvaranju „istorijskih“ pokrajina od Jugoslavije. Maček je zahtevao federaciju od sedam jedinica.2 Sačinjavale bi je: „Stara Srbija, Hrvatska, Slovenija, Bosna, Vojvodina, Crna Gora i Makedonija“.3 U jednom pismu Siton-Votson , između ostalog, V. Maček piše: „Treba se dakle, kako već gore rekoh vratiti na god. 1918. Srbija mora i Hrvatskoj i Crnoj Gori priznati njihov nasiljem i prevarom oteti državo-pravni suverenitet, koji mora doći do izražaja slobodnim izborom parlamenta, koli hrvatskom toli crnogorskom. Stanovništvu Bosne sa Hercegovi nom i Vojvodine treba omogućiti, da odluči plebiscitom, hoće li formirati svoje samostalne jedinice ili se žele u cjelini ili djelomice priključiti Srbiji ili Hrvatskoj ili Crnoj Gori. Kad je tako izvedena podjela treba da parlamenti Hrvatske, Srbije, Slovenije, Crne Gore, Makedonije, a eventualno Bosne i Vojvodine, sačine federalni ugovor, sporazumjevši se o poslovima, koji se imadu predati zajednici. Lahko će biti steći garancije za očuvanje slobode svake pojedine slobode i to pod jednim jedinim uvjetom, da se Srbija odrekne svojih težnji za hegemonijom i to ne samo teoretski nego i faktički, puštajući iz svojih ruku sva sredstva koja su kadra tu hegemoniju podržavati te je i danas drže“.4 Dakle, projekat KPJ i HSS, odnosno Tita i Mačeka je gotovo identičan.
