Tito je vešto umeo da nacionalno pitanje baci u drugi plan, ističući važnije principe Komunističke ideologije, poput klasne borbe ili trenutnim pojavama na političkoj sceni Jugoslavije ili Evrope, poput nadolaska fašizma ili nacizma ili kasnije stanje Drugog svetskog rata. Dovoljno je pažljivo pročitati njegova autobiografska kazivanja, pa videti kakvu je ulogu namenio Srbiji i srpskom narodu u državi koju je namerio da stvara. Evo njegove ocene istorijske uloge KPJ, a to znači i njegove sopstvene uloge. „Godine 1937. realizovana je odluka o formiranju komunističkih partija Slovenije i Hrvatske u okviru jugoslovenske Komunističke partije koja je donesena još u decembru 1934. To je učinjeno u vrijeme kada su već bile likvidirane višegodišnje frakcijske borbe, naročito u vrhovima Partije, i kad je bio u toku dosta brz proces konsolidacije KPJ. Proces konsolidacije, koji je osposobio našu Partiju za avangardnu revolucionarnu ulogu u predstojećim sudbonosnim događajima i za radničku klasu i za čitavu zemlju, prethodilo je čišćenje partijskih organizacija od frakcionaša, provokatora, kolebljivaca i svih sumnjivih elemenata. Likvidirana je idejna konfuzija koja je paralisala rad partijskih organizacija, razbijala njihovo jedinstvo i kidala veze između radničke klase i njene avangarde. Nije potrebno isticati od kolikog je značaja bilo preseljavanje partijskog rukovodstva u zemlju, uspostavljanje neposrednih veza sa organizacijama na terenu i vraćanju povjerenja u Centrali komitet u redovima članstva. Tako je došlo do obnavljanja organizacija koje su bile razbijene, do njihovog omasovljavanja, kao i do formiranja novih. Uporedo sa tim razvijala se sa tim intenzivna politička aktivnost na razobličavanju vanjske i unutrašnje politike reakcionarnih režima i na mobilizaciju svih progresivnih snaga na pitanjima koja su tada bila od vitalnog interesa za radničku klasu i sve nacionalne i socijalno ugnjetene slojeve društva. Osnivanje KP Hrvatske KP Slovenije i kasnije KP Makedonije, bila je logična posledica koja je proisticala iz pravilne linije KPJ po nacionalnom pitanju. Ili kada govori o Drugom zasedanju AVNOJ-a 1943, u prvom planu su mu borba protiv fašizma i okupatora, neprijateljske ofanzive, herojstvo partizana, uspesi u borbama i uspešan razvoj narodnooslobodilačkog pokreta na celoj teritoriji Jugoslavije, a nacionalno pitanje u sasvim nekom drugom planu. Ali iza kulisa su se vešto nametale antisrpske koncepcije. O tome Broz piše: „Naša borba morala je dobiti definitivno organizovan karakter u savremenijem smislu, tako da neki državni organ može da da nalog ili donese uredbu ili zakon o opštoj mobilizaciji, o obavezi ljudi za služenje u vojsci gde god dođemo, gde god oslobodimo teren. Postojala je masa problema i na zasedanju 29. novembra donete su, po mom mišljenju, za tu etapu naše revolucije i naše revolucionarne borbe tri najvažnije odluke koje će se uvek u našoj historiji smatrati kao kruna onih napora i uspeha koje smo postigli u jednoj nejednakoj nad čovečanskoj borbi s mnogobrojnim neprijateljima, nadmoćnijim i u tehnici i u svakom drugom pogledu. Te odluke imale su ogroman značaj“.7 Istorijski gledano neosporno je da se KPJ našla na čelu borbe protiv okupatora Nemaca, Italijana, Bugara i Mađara, da se oduprla ustaškom pokretu; da je bila nosilac ideje socijalne pravde i pravednijeg društvenog uređenja nego što je bila Kraljevina Jugoslavija, na toj osnovi pridobila je deo jugoslovenskih naroda a naročito srpskog naroda. Ali u antisrpskoj državotvornoj koncepciji isto tako slična je koncepcijama crnogorskog i makedonskog separatizma, muslimanske ideologije bošnjaštva, vojvođanskog separatizma i sl. Ne toliko svojom političkom snagom, koliko spletom istorijskih okolnosti, KPJ je de facto 1945. došla na vlast u Jugoslaviji, pri tom su joj pomogli mnogi događaji, poput 27. marta 1941, priznanje saveznika, odluke Kralja Petra novembra 1944. godine, itd.
Istoričar dr Branko Nadoveza u svom delu Tito i Srbi, koji je objavio Institut za noviju istoriju Srbije razotkrio je svu zločinačku suštinu Titovog delovanja protiv Srba na terioriji bišve SFRJ. Srbija je okupirana posle drugog svetskog rata, Srbi su fizički likvidirani, ugnjetavani u svakom smislu, a etnički postori na kome žive je raskomadan, formirane kvazi nacije, Srpska pravoslavna crkva je govoto ugašena. U feljtonu objavljujemo kapitalna dela srpskih istoričara na ovu temu.
