Istoričar dr Branko Nadoveza u svom delu Tito i Srbi, koji je objavio Institut za noviju istoriju Srbije razotkrio je svu zločinačku suštinu Titovog delovanja protiv Srba na terioriji bišve SFRJ. Srbija je okupirana posle drugog svetskog rata, Srbi su fizički likvidirani, ugnjetavani u svakom smislu, a etnički postori na kome žive je raskomadan, formirane kvazi nacije, Srpska pravoslavna crkva je govoto ugašena. U feljtonu objavljujemo kapitalna dela srpskih istoričara na ovu temu.
5.
Tito je od 1941. izjednačavao četnike i ustaše. Njegov rad iz decembra 1942. je svakako jedan od najznačajnijih istorijskih dokumenata koji je imao bitan kasniji uticaj. On u radu o nacionalnom pitanju ističe da je bivša Jugoslavija stvorena na Krfu, u Parizu i Londonu, da su Hrvati, Slovenci i Crnogorci bili „podčinjeni narodi“; Makedonci i Arnauti „porobljeni i podvrgnuti istrebljenju“ a manjine Mađari, Nemci i muslimani moneta za potkusurivanje u “borbi protiv Hrvata“. Pokret Draže Mihajilovića naziva velikosrpskim. U toku 22 godine postojanja Jugoslavije, po Titu svi njeni državnici su bili velikosrbi. Jedino KPJ ima prave ideje u smislu rešenja nacionalnog pitanja. Evo šta o tome piše Broz: „Verna svojim načelima, da svaki narod ima pravo da odlučuje o svojoj sudbini komunistička partija, za čitavo vreme opstanka Jugoslavije stajala je neprekidno u borbi protiv takve nacionalne politike velikosrpskih hegemonista. Komunistička partija Jugoslavije ustala je najodlučnije protiv ugnjetavanja Hrvata, Slovenaca, Makedonaca, Arnauta, Crnogoraca i drugih. Baš zbog toga se iskaljivao sav bes velikosrpske hegemonističke slobode na našu Komunističku partiju. Zbog toga su se kroz 22 godine punile jugoslovenske glavnjače najboljim komunističkim borcima. Zbog toga nas i danas londonska izbeglička sloboda i njihovi agenti mrze neodoljivom mržnjom, zbog toga jer znaju – da je nacionalna sloboda i ravnopravnost naroda Jugoslavije najveća zapreka za njihove sebične ciljeve, za njihovu pljačku i eksploatisanje. Svirepe krvoloke, rasisti, naciste, najmonstruoznije ubice, ustaše on izjednačava sa ideološki heterogenim četničkim pokretom. Valjda zbog toga što su u određenom momentu krajem 20-ih i početkom 30-ih godina KPJ i ustaše bili na istim pozicijama. Broz je uvek nastojao da za hrvatske ustaške zločine i zločince iskonstruiše pandan na srpskoj strani. Srbofobija je osećanje koje ga je pratilo čitavog života. Tako i za vreme zverskog zločina Hrvata nad Srbima u Drugom svetskom ratu. Razume se, Broz to vidi drugačije: „Šta predstavlja danas Pavelić i njegova ustaška banda u Hrvatskoj? Ništa drugo do obične agente u okupiranoj i porobljenoj Hrvatskoj. Šta predstavlja danas Nedić i kompanija u Srbiji? Ništa drugo do agente okupatora u okupiranoj i porobljenoj Srbiji. Šta predstavlja danas Draža Mihajlović i njegovi četnici u Jugoslaviji? Ništa drugo do agente i saveznike okupatora u borbi protiv naroda. Ali sva ta banda ne predstavlja samo agente već i svirepe krvnike u službi okupatora pomoću kojih on nemilosrdno istrebljuje naše narode, pomoću kojih nastoji da održi u ropskoj počinjenosti narode Jugoslavije“9 -pisao je Tito.
Upravo je borbu protiv fašizma i okupatora Tito iskoristio u svojoj antisrpskoj državotvornoj koncepciji. Protiv fašizma i okupatora u redovima srpskog naroda nisu se borili samo komunisti, a učešće ostalih naroda i manjina osim Hrvata, Dalmatinaca gotovo da je zanemarljivo i svedeno na simboličku meru. Danas je znano ne samo istoričarima, kako je Tito nastojao da NOB prikaže kao delo svih jugoslovenskih naroda, pogotovo Hrvata koji su gotovo plebiscitarno, sve do pada Italije –septembra 1943, bili u domobranima i ustašama, a u partizanskim jedinicama simbolično. Broz , međutim, da bi pridobio saveznike u ratu, a kasnije za svoj federativni model posleratne jugoslovenske države, koja će počivati na tezi : „Slaba Srbija jaka Jugoslavija“, partizanskim jedinicama u Hrvatskoj, u čijem sastavu su Srbi činili više 90% ljudstva, davao je hrvatska imena. Bile su to velike vojne formacije-brigade, divizije i korpusi sa srpskom vojskom i hrvatskom komandom. Ova prevara je bila uspešna, kao i mnoge druge. Zbog toga je Broz mogao da kaže i ovo: „Današnja narodno-oslobodilačka borba i nacionalno pitanje u Jugoslaviji, nerazdvojno su vezani. Naša narodnooslobodilačka borba ne bi bila tako uporna i tako uspešna a da narod Jugoslavije ne bi videli danas u toj borbi osim pobede nad fašizmom i pobedu nad onim što je bilo iz prošlih režima, pobedu nad onima koji su ugnjetavali i teže daljem ugnjetavanju naroda Jugoslavije. Reč – narodnooslobodilačka borba – bila bi samo jedna fraza pa čak i prevara kada ona ne bi imala osim opšte jugoslovenskog smisla i nacionalni smisao za svaki narod posebice, tj. kada ona ne bi značila osim oslobođenje Jugoslavije u isto vreme oslobođenje Hrvata, Slovenaca, Srba, Makedonaca, Arnauta, muslimana itd., kada narodnooslobodilačka borba ne bi imala tu sadržinu da zaista nosi slobodu, ravnopravnost i bratstvo svih naroda Jugoslavije. U tome i jeste suština narodnooslobodilačke borbe“.10
