Crkva Vaznesenja Gospodnjeg
U mokrogorskom zaseoku Kršanje, pored Belog Rzava, ispod stenovitog odseka, nalazi se crkva smeštena na veoma skrovitom mestu. Uzimajući kao verodostojan zapis iz crkvenog letopisa da su kršanjsku crkvu otkrili Sarčevići, najstariji žitelji mokrogorski, vidi se da je crkva na ovom mestu bila sagrađena pre Velike seobe 1690. godine. Zapisano je i da su istog dana, 1806. godine, zapaljene neke crkve po Zlatiboru i u Mokroj Gori u Kršanju.
Posle uspeha Drugog srpskog ustanka, u drugoj deceniji XIX veka, narod je na mestu nekadasnje stare crkve sagradio novi crkveni hram, ali ni taj nije bio dugog veka. Ponovo je spaljena crkva u Kršanju 1834. godine, ali narod ovoga kraja podiže novu crkvu 1844. od tvrdog materijala. U vreme srpsko-turskog rata, 1876. godine, i crkva je stradala od Turaka. Narod je na vreme uspeo da iznese sve što se moglo skloniti: bogoslužbene knjige, antimine, carske dveri, prestone ikone i sve drugo pokretno crkveno blago. Sve dragocenosti sklonjene su u staparsku crkvu na čuvanje do 1892. godine, kada se ponovo počinje sa obnovom i izgradnjom crkve u Kršanju. Hram je sagradjen od tvrdog materijala, kamena i pritesane sige. Građevina pripada tipu manjih seoskih crkava, jednostavne arhitekture, pravougaone osnove, jednobrodna sa polukružnom apsidom i svodom od sige. Zbog slabe podloge i popucalih zidova popravljena je 1934. i 1976. godine. Izvršeni su svi potrebni konzervatorski i restauratorski radovi, a krov pokriven limom.
Pre poslednje turske paljevine tutor crkve bio je Ilija Tanović-Čančarević, koga su ubili rušitelji crkve. Predanje kaže da je on skinuo zvono i zakopao u blizini crkve. Predanje o zakopanom zvonu i danas živi među meštanima.