Komunizam je razorio biće srpskog naroda, a tome su doprineli, pored Josipa Broza Tita, srpski komustički izdajnici Ranković, Krcun, Đilas, Stambolić i ostali njihovi naslednici. Ono čega svaki Srbin treba da se seti na pomen imena Josipa Broza Tita, je nastavak ustaškog i hrvatskog krvavog pira nad nedužnim srpskim narodom, jedina krivica je bila što su Srbi i pravoslavci.
Zločini komunističke vlasti nad srpskim narodom u „socijalističkoj Jugoslaviji“ 1945-1991. godine
Srpski narod je sa zadovoljstvom doživio kapitulaciju fašističke Njemačke, ali je dolazak na vlast Komunističke partije Jugoslavije doživio kao svoju drugu nesreću, svoju drugu tragediju. Usljed stalne komunističke antisrpske propagande i satanizacije, Srbi su iz rata izišli ozloglašeni gotovo kao zločinački narod. Komunisti su sve Srbe, osim Srba koji su bili pravi komunistički poltroni, prikazivali kao četnike, kao ubice, razbojnike, pljačkaše, pa je većina Srba ušla u novi državni sistem kao građani drugog reda, iako su srpski partizani najzaslužniji za pobjedu nad fašizmom na području Jugoslavije. Zvanično je od strane vlasti prihvaćena antisrpska komunistička teza da su Srbi i njihovi četnici u toku rata, bili jedina snaga i prijetnja stvaranju nove Jugoslavije, bratske zajednice „naroda i narodnosti“ koji bi živjeli u velikoj slozi i ljubavi da nije Srba. Prema tome, rezultat višedecenijske antisrpske propagande bio je takav da su Srbi faktički i pravno bili pribijeni na stub srama kao najgori narod. Stoga su poslije rata sva važnija mjesta u svim oblastima u komunističkoj Jugoslaviji zauzeli antisrpski kadrovi iz nesrpskih nacija ili pak iz srpske nacije, srpsko-komunistički kadrovi, koji su u toku rata provjereni kao srboubice, srbožderi, srbomrsci, karijeristi, poltroni, klimoglavci, takojevići i kako ih nije sve srpski narod sa odvratnošću nazivao. Oni su često za Srbe bili gori od komunista iz drugih nacija, jer su se morali svaki dan dokazivati u antisrpstvu, pa makar i kroz sitne antisrpske akcije. Prema tome, većina Srba bila je potčinjena, osjećali su se kao u nekoj okupiranoj zemlji koja nije njihova. Položaj Srba definisao je Broz kada je 1944. godine došao u Beograd i rekao: „Srbija je okupirana, pokorena zemlja i ona mora da se tako tretira i osjeća.“
Prema tome, Srbi su postali taoci novog komunističkog režima i stalno su pozivani u policiju na informativne razgovore „radi ratne prošlosti“. Hapšeni su bez poziva ili čak u toku noći trpani u kamione i odvoženi daleko od naselja i ubijani, zatim trpani u zajedničke grobnice za koje niko nikada nije saznao, niti je iko ikada smio da pita gde su i kako izgledaju. Srpski narod je znao za jame i stratišta u koje su ga 1941. godine bacale ustaše, ali nikada nije smio da pita gđe su grobnice onih koje su komunisti pobili poslije rata, a ubijeno je oko 350.000, a više od tri miliona prošlo je kroz zatvore.
Da su ovi podaci tačni znamo iz izvještaja šefa komunističke policije Aleksandra Rankovića koji je u javnom izvještaju rekao da je od 1945. do 1950. godine kroz komunističke zatvore prošlo oko 3,5 miliona građana od kojih je polovina bila nevina, a trećina maloljetna. Ali Ranković nikada nije iznio dva mnogo važnija podatka o komunistočkom zločinu nad srpskim narodom poslije rata.
Prvi takav zločin je hajka komunističke policije, ozloglašene OZN-e (Ođeljenje zaštite naroda), kasnije UDB-e, od 1944. do 1954. godine u hvatanju tzv. „škripara“ tj. odbjeglih građana Jugoslavije koji su se krili od nove vlasti u pećinama i škripovima (škripama), a od kojih su 99 procenata bili Srbi i Crnogorci. Plašeći se „strijeljanja na licu mjesta“, kako je glasila Brozova naredba za srpske četnike od 1943. godine, srpski mladići koji nisu bili u partizanima krili su se jedno vrijeme poslije rata da ne bi bili ubijeni, ali su oni proglašeni za neprijatelje i dato je pravo policiji da vrši stalne potjere i ubijanja „ako pokuša da bježi“ svakog koga zatekne izvan naselja i kuća. U tim hajkama, u tom lovu na srpske glave, ubijeno je oko 350.000 uglavnom Srba, a poslednji su ubijeni 1956. godine u Crnoj Gori.
Drugi poslijeratni zločin je amnestija od komunističke vlasti za sve ratne zločince i zabrana suđenja tim zločincima, jer su 99 procenata to bili Hrvati, muslimani, Šiptari i ostali pripadnici nesrpskih nacionalnosti.
Treći veliki poslijeratni zločin komunista nad srpskim narodom je bilo hapšenje i uništavanje tzv. „informbirovaca“, srpskih komunističkih rukovodilaca koji su se izjasnili za tzv. „Rezoluciju Informbiroa“ 1948. godine. Pošto su u ratu i poslije rata likvidirali Srbe četnike, komunisti su riješili da likvidiraju i srpske komunističke kadrove i tako ispune svoj antisrpski plan masovnog uništenja srpskog naroda.
Sve pohapšene pristalice Rezolucije Informbiroa ulogorili su na Golom otoku, njih 60.000, uglednih Srba. Tada je stradala srpska komunistička elita, koja je stvorila Brozu oreol pobjednika u ratu. To su bili partizanski oficiri, istaknuti funkcioneri, komandanti, nosioci spomenica, heroji, generali, ministri UDB-e i drugi bivši Brozovi kadrovi.
Komunističko rukovodstvo Jugoslavije je time 1948-1956. godine dobrim dijelom zaokružilo svoj plan uništavanja srpskog naroda, srpske četničke i partizanske elite. Najzad je Broz likvidirao i svoja dva najbliža saradnika, dva nesrećna Srbina, koji su mu dvadeset godina (1934-1956) pomagali da izvrši to nečasno đelo – zločin nad srpskim narodom. To su bili Milovan Đilas, koji je za zasluge od Broza dobio devet godina robije u Sremskoj Mitrovici, i Aleksandar Ranković, šef OZN-e i UDB-e, kome je podmetnuto da prisluškuje Brozove razgovore, da bi bio smijenjen. Đilas je odbačen 1954. godine, a Ranković 1966. godine i oba su umrli a da im nije bilo jasno zašto su kažnjeni. Oni su umrli a nisu shvatili da su bili obično sredstvo i oruđe za uništavanje Srba od vatikansko-komunističke (masonske) trojke Broz-Kardelj-Bakarić. Umrli su, a da nisu čak ni saznali ko je Broz, kakvo mu je pravo ime i odakle je; nisu saznali da se Bakarić zove Kuperštajn, a Kardelj Eduardo Kardeli.
– Tito je odgovoran za brutalna ubistva najmanje 100.000 najznačajnijih intelektualaca Srba između 1944. i 1946. godine.
– Tito je odgovoran za zataškavanje stvarnog broja ubijenih Srba u Drugom svetskom ratu, posebno u logorima poput Jasenovca i Jadovna. Procena je da je ubijeno peko million Srba u sistemu hrvatskih logora, da je pola miliona pokalitoličeno
– Tito je odgovoran za aboliciju ogromnog broja ustaša koji su počinili zverske zločine nad Srbima, a od kojih su se mnogi preobukli u komunističko ruho.
– Tito je odgovoran za ubistvo generala Dragoljuba Draže Mihailovića, vođe drugog i svetski priznatog antifašističkog pokreta u Jugoslaviji.
– Tito je odgovoran za “savezničko” bombardovanje Srbije 1944. godine.
– Tito je odgovoran za to što Jasenovac nikada nije oslobođen.
– Tito je odgovoran za stvaranje SR Hrvatske u granicama u kojima ta zemlja nikada nije postojala, a koje su bile na uštrb srpskih istorijskih teritorija.
– Tito je odgovoran za plansko raseljavanje srpskog življa sa prostora SR Hrvatske nakon rata.
– Tito je odgovoran za stvaranje muslimanske, crnogorske i makedonske nacije.
– Tito je odgovoran za stvaranje tzv. makedonskog jezika.
– Tito je odgovoran za stvaranje SR Makedonije na teritoriji Južne Srbije, istorijskoj srpskoj teritoriji koju je Kraljevina Srbija unela u KSHS.
– Tito je odgovoran za stvaranje tzv. Makedonske pravoslavne crkve.
– Tito nikada nije posetio Jasenovac, najveće stratište u istoriji srpskog naroda.
– Tito je odgovoran za to što je u značajnoj meri popustio pred zahtevima maspokovaca (1971) ubrzo nakon tzv. Hrvatskog proljeća kroz ustavne reforme (1974).
– Tito je odgovoran za stvaranje dve autonomne pokrajine u sastavu Srbije.
– Tito je odgovoran za useljavanje značajnog broja Albanaca iz Albanije na Kosovo i Metohiju nakon Drugog svetskog rata.
– Tito je odgovoran za sprečavanje povratka značajnog broja srpskih porodica na Kosovo i Metohiju nakon Drugog svetskog rata.
– Tito je odgovoran za preseljenje značajnog broja fabrika iz SR Srbije u SR BiH, SR Hrvatsku i SR Sloveniju.
– Tito je odgovoran za donošenje Ustava SFRJ iz 1974. godine koji je umnogome omogućio razbijanje SFRJ po antisrpskim šavovima.
– Tito je odgovoran za besomučni progon najvažnije institucije u istoriji srpskog naroda – Srpske pravoslavne crkve.
