Srpska pravoslavna crkva i vernici u petak 6. maja slave Svetog Đorđa i dan posvećen njemu, u narodu znan kao Đurđevdan. Đurđevdan je praznik sa puno običaja i magijskih radnji za zaštitu, zdravlje i plodnost, koje se tog dana obavljaju.
Običaji i verovanja srpskog naroda vezana za Đurđevdan su u narodu svakako postojali i pre nego što je primio hrišćanstvo. Sveti Đorđe je svojim praznikom svakako zauzeo mesto starog srpskog božanstva plodnosti Jarila i njegovog praznika. Crkva na ovaj dan obeležava pogubljenje Svetog Georgija, koje se desilo 23. aprila 303. godine, po starom kalendaru.
Đurđevdan se smatra za granicu između zime i leta, praznik vezan za zdravlje ukućana, udaju i ženidbu mladih iz kuće, plodnost stoke i dobre useve. Za malo koji praznik kod Srba je vezano toliko običaja i verovanja, pa i magijskih radnji.
Danas praznujemo Svetog velikomučenika Georgija – Đurđevdan.
Pirg posvećen Svetom velikomučeniku Georgiju najstarije je sačuvano zdanje u manastiru Hilandaru. Moguće je da datira s kraja 10. ili iz 11. veka, budući da se na njega oslanjaju najstariji bedemi i svi ostali lokalni objekti. Nalazi se na južnoj strani i najviša je građevina unutar manastirskog utvrđenja. Zamišljen je i izgrađen kao samostalni odbrambeni pirg.
Paraklis je nastao najkasnije u vreme obnove Hilandara koju su izvodili Sv. Simeon i Sv. Sava krajem 12. veka. U dokumentu iz 1558. godine navodi se da je Sv. Sava obnovio i ukrasio pirg Svetog Đorđa i paraklis posvećen njemu. Izraz „ukrasio“ odnosi se na živopis.
Hercegovački mitropolit Vasilije (Sveti Vasilije Ostroški) obnovio je paraklis 1671. godine. Tadašnji iguman manastira bio je jeromonah Georgije, ali je radovima na obnovi rukovodio jeromonah Viktor, što saznajemo iz natpisa na kamenoj ploči uzidanoj u obnovljeni zid.
Noviji freskopis nastao je nakon ove obnove. Slikari koji su ga radili nisu obijali živopis iz 13. veka, već su ga samo pokrili novim malterom za svoj rad. Kube je živopisano 1851. godine.